Τα καλάθι αγορών σας είναι άδειο!
"Πήτερ, κάνε γρήγορα! Πριν από λίγο σκότωσα έναν άνθρωπο!"
"Θα αστειεύεσαι, γιατρέ", χαμογέλασα.
"Είσαι μεθυσμένος...".
Δεν ήταν μεθυσμένος και δεν αστειευόταν. Έτσι τον ακολούθησα στο ιατρείο του. Ηξερα τί θα συναντούσα εκεί: ένα πτώμα. Το πτώμα του συζύγου της Τζάνετ, της κούκλας που ήταν το "τρυφερό μυστικό" του γιατρού Μέτσελ Κραίην, του εκατομμυριούχου φίλου μου.
-Πρέπει να με βοηθήσεις, Πήτερ, με παρακάλεσε αναστατωμένος ο γιατρός.
Διάβολε! Πήτερ Τσάμπερς με λένε εμένα. Και οι άνθρωποι που με γνωρίζουν, λένε ότι είμαι φίλος πιστός.
-Οκέυ, γιατρέ, είπα. Θα σε βοηθήσω. Μια κουβέντα όμως ήταν αυτή. Γιατί πώς μπορείς να βοηθήσεις έναν άνθρωπο που η μοίρα τον λεχει γράψει στην κατηγορία των αιωνίως χαμένων σε αυτό το παράξενο παιχνίδι της ζωής;
